Patronka

Kinga (Kunegunda) była węgierską królewną i polską księżną. Urodziła się 5 marca 1234 r. na Węgrzech, była jednym z dziesięciorga dzieci króla Beli IV i Marii, cesarzówny bizantyjskiej. Była siostrą św. Małgor​zaty Węgierskiej oraz bł. Jolanty. Kiedy miała 5 lat, została zaręczona z 13-letnim księciem Bolesławem Wstydliwym.

Zamieszkała w Sandomierzu, a jej dalszym wychowaniem zajęła się Grzymisława, matka Bolesława. W r. 1241, z powodu najazdu Mongołów, których w Europie nazywano Tatarami, musiała chronić się na Węgrzech i Morawach. W r. 1243 Bolesław został ogłoszony księciem Małopolski. Kinga zamieszkała z mężem w Nowym Korczynie, ponieważ zamek w Krakowie został zniszczony przez Tatarów. Kinga wspierała swego męża w sprawowaniu władzy, zwłaszcza w latach 1243-1279, kiedy był królem Polski. Za zgodą męża, wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka z Asyżu. Zgodnie z ówczesnymi kanonami świętości, oboje postanowili w małżeństwie zachować dziewictwo. Ślub ten złożyli na ręce biskupa krakowskiego Prandoty. Kinga wspierała hojnie świątynie i klasztory, ufundowała kościoły w Nowym Korczynie i w Bochni oraz klasztor franciszkanów w Starym Sączu. Przyczyniła się do kanonizacji św. Stanisława ze Szczepanowa.

Kinga zrealizowała swoje macierzyństwo w sposób duchowy, opiekując się chorymi, prowadząc dzieła dobroczynne. Pełniła misje mediacyjne między skłóconymi możnowładcami. Cały swój posag, olbrzymi jak na owe czasy, przekazała na odbudowę państwa polskiego, spustoszonego po najeździe Tatarów. W dowód wdzięczności w 1257 r. otrzymała na własność ziemię sądecką i Pieniny. Po śmieci Bolesława, w 1279 roku Kinga razem ze swoją siostrą bł. Jolantą, zamieszkała w Sączu, gdzie zajmowała się m.in. organizacją parafii oraz budowaniem kościoła i klasztoru klarysek. Zamieszkała w nim w 1280 roku, a po ośmiu latach sama została w nim zakonnicą. Przypisuje się jej wprowadzenie do programu zajęć w klasztorze wspólnych modlitw oraz pieśni i kazań w języku polskim.